Agnieszka Taborska – Archipelagi Rolanda Topora

Chęć posiadania czytelników sprawia, że tłum zaczyna się lubić! Mówiąc poważnie, nie uważam, aby liczba czytelników była najważniejsza. Każdy pisarz ma do wyboru dwie drogi: albo pisać dla masowego czytelnika, starając się zaspokajać potrzeby rynku, albo pisać to, na co ma się ochotę, wierząc, że rozsiani po świecie ludzie o podobnej wrażliwości stworzą wystarczające grono odbiorców. Ten drugi wariant wymaga więcej czasu, zanim zyska się swojego czytelnika. Ja jednak wierzę w taką politykę archipelagów. – Mówił Roland Topor w wywiadzie przeprowadzonym przez Agnieszkę Taborską, w 1994 roku w Paryżu.
My też w nią wierzymy, dlatego najnowsza Antologia twórczości legendarnego pisarza i skandalisty, autorstwa Agnieszki Taborskiej pisarki i przyjaciółki Artysty ukaże się pod tytułem „Archipelagi Rolanda Topora”. Szerokie studium postaci porozciągane pomiędzy wyspami absurdu, humoru, obżarstwa, lenistwa i piosenki, przyprawione szczyptą pikanterii ze strony autorki książki, miejmy nadzieję zadowoli gusta spragnionych czytelników.

Roland Topor urodził się 7 stycznia 1938 roku w Paryżu we Francji w rodzinie polskich Żydów, autor opowiadań i sztuk teatralnych, reżyser teatralny i filmowy, aktor, scenograf, scenarzysta i rysownik. Zainteresowania artystyczne przejął po ojcu, który ukończył Akademię Sztuk Pięknych w Warszawie. W roku 1930 rodzina Toporów wyemigrowała do Francji. W 1964 roku Roland ukończył École Nationale des Beaux-Arts w Paryżu. Od 1958 publikował rysunki, między innymi w pismach „Bizarre” i „Le rire”. W latach 1961-1965 współpracował z głośnym pismem satyrycznym „Hara-Kiri”. Był także współzałożycielem, razem z Fernando Arrabalem, Alejandro Jodorowskym i Jacques’em Sternbergiem, Grupy Panicznej (1962).
W 1964 roku ukazała się jego pierwsza powieść pod tytułem „Chimeryczny lokator” w której autor przedstawia w bardzo charakterystyczny dla niego, groteskowy, sposób obraz drobnomieszczaństwa. W 1967 roku wydano drugą powieść Topora pod tytułem „Księżniczka Angina”. W tym samym roku ukazał się zbiór opowiadań „Cztery róże dla Lucienne”. W 1969 Topor otrzymał nagrodę Deux Magots za dramat „Joko świętuje rocznicę”. W 1975 ukazały się „Wspomnienia starego idioty”. W 1976 roku odbyła się premiera sztuki „Da Vinci miał rację”, a w 1990 „Joko świętuje rocznicę”. W latach osiemdziesiątych wychodzą drukiem: „Caf Panika” (1982), „Najpiękniejsza para piersi na świecie” (1986) oraz „Historyjki taksówkowe” (1988). Z 1992 roku pochodzi książka  „Myśli zawiązane na supełek”. Jest to zbiór maksym, który bardzo wyraźnie sytuuje Topora w gronie spadkobierców surrealizmu. Następnie ukazują się: „Bal na ugorze” (1996), „Święta księga cholernego Proutto” (1998), „Made in Taiwan, Copyright in Mexico” (2000), „Alicja w Krainie Liter” (2001).
Działalność artystyczna Rolanda Topora była bardzo różnorodna, z powodzeniem nie tylko pisał, ale był także autorem plakatów, ilustracji książkowych, rysunków. Brał udział w przygotowaniu scenografii do filmu Federica Felliniego „Casanova”. Na podstawie powieści Topora „Chimeryczny lokator” powstał film Romana Polańskiego „Lokator” w którym sam zagrał. Wystąpił także w filmach: „Nosferatu, wampir” Wernera Herzoga (1979), „Miłość Swanna” Volkera Schlöndorffa (1983), „Viva la muerte” (1971) Fernando Arrabala. Był nagradzany na międzynarodowych festiwalach filmów animowanych za scenariusze, między innymi do „Ślimaków” (1966) i „Dzikiej planety” (1972). We Francji zdobył popularność wieloodcinkowym serialem telewizyjnym „Telechat” (Telekot), w którym połączył żywego aktora z lalkową animacją. Roland Topor zmarł 16 kwietnia 1997 roku na skutek wylewu krwi do mózgu.